DE
அன்புத் தோழி,
Berlin, mitteleuropäische Zeit +1, 22 Uhr.
Bei dir ist jetzt inmitten der Nacht, Eelam, 2:30 Uhr.
Folglich, black july geschah vor über 40 Jahren. 500.000 Menschen verlassen die Inseln, unsere Zeit-Räume multiplizieren sich.
Folglich, Little Jaffna, Toronto, bei Susee aunty ist jetzt 16.30 Uhr.
Folglich, London liegt eine Stunde zurück.
Folglich, Leela ist gerade im Transit angekommen, Dubai, 1 Uhr. Sie war 17 Tage lang im Hungerstreik bevor sie gestern von der Abschiebehaft in Frankfurt zurück geschickt wurde.
Folglich, amma sagt, letzten Monat, im April, war Neujahr.
In wenigen Tagen ist der 18. Mai 2024. Mullivaikkal, das größte Massaker, ist 15 Jahre her?
Es kommt mir vor wie gestern.
In der Migrationsgesellschaft ist unser Empfinden von Zeit und Raum, von Zeit-Räumen, ist das Empfinden von Geographien in Biographien immer ein vielfältiges, ein historisches, ein windiges, ein gewaltiges, ein kreatives, ein schönes Empfinden. Meines erstreckt sich, seitdem ich Denken kann, von den Vanni-Wäldern in Eelam und der Hauptstadt Sri Lankas, über den Jaffna Store im Frankfurter Bahnhofsviertel, über IBC tamil radio aus London, über Chennai, wo wir die Großeltern trafen, bis hin zu unseren Vierteln in Toronto. Irgendwo an und zwischen diesen Räumen kreierten wir unsere Welt. So haben wir uns unser Leben schon immer selbst erwirkt.
Nun sagen sie, die Migration sei das Problem. Wir bräuchten Begrenzung, wir müssten Grenzen ziehen. Die Politik einer vermeintlichen Schutzlosigkeit, die Politik der Spaltung, schleicht sich in unseren Alltag ein: in die Arbeit, in unsere Familien, in unsere Kollektive.
Auf unseren Arbeitsplätzen haben wir Angst. Prekarität und Zäsur sind so vorangeschritten, dass wir fürchten, den Job zu verlieren. Unser Sicherheitsgefühl droht zu zerbrechen.
Aber sag, ist das wirklich Sicherheit?
In unseren Familien werden wir sprachlos in den sich wiederholenden Erfahrungen. Appa ruft mich jüngst mit zitternder Stimme an. Erinnert an Pogrome in Colombo 1977 und inselweit 1983, erinnert an die Pogrome der 90er Jahre in Deutschland. Er fragt mich: ist es wieder soweit?
Aber appa, könnten wir nicht eine Sprache entwickeln, uns die Geschichten so zu erzählen, dass sie in einer anderen Weise beginnen und in einer anderen Weise enden?
In unseren Kollektiven fragen wir uns still: Wirst du an meiner Seite stehen, wenn es darauf ankommt? Werden wir unsere Zukunft zusammen verbringen? Wirst du hier bleiben?
Aber Genossin, ist es nicht genau das, was das Subjekt, das Mensch-Sein ausmacht: dass wir uns unsere Geschichte gemeinsam erkämpfen?
Wenn es doch nicht weniger als eine Welt zu gewinnen gibt, dann geht es in unserer Gesellschaft der Bewegten, der Bewegenden und der Bewegung doch um mehr als die Orte auf dieser Welt, die noch bleiben, an denen wir noch leben möchten. Wo sollen sie auch sein? Vielmehr geht es um die Welt, die wir an unseren Orten leben möchten. Und die wiederum liegt sowohl hinter als auch vor uns.
In Verbundenheit,
விரைவில் சந்திப்போம்,
சௌம்யா
\\
fig. 1
ENG
அன்புத் தோழி,
Berlin, CET +1, 10 pm.
Where you are, Eelam, it is amidst the night, 2:30 am.
Thus, black july happened over 40 years ago. 500.000 people leave the islands, our time-spaces multiply.
Thus, in Little Jaffna, in Toronto, at Susee aunty’s it’s now 4:30 pm.
Thus, London is one hour behind.
Thus, Leela has just arrived in Transit, Dubai, 1 am. She was on hunger strike for 17 days before she was sent back from deportation detention in Frankfurt yesterday.
Thus, amma says, last month, in April, it was New Years’.
In a few days it is May 18th, 2024. Mullivaikkal, the biggest massacre, took place 15 years ago? It seems like yesterday.
In the migration society, our sense of time and space, of time-spaces, our sense of geographies within biographies, is always a manifold, a historical, a windy, a terrific, a creative, a beautiful sensation. For as long as I can think, my mind wanders off to the Vanni forests in Eelam and the capital of Sri Lanka, to the Jaffna Store in Frankfurt’s Bahnhofsviertel, to IBC tamil radio in London, to Chennai where we met the grandparents, to our neighbourhoods in Toronto.
Somewhere in and between these spaces we have created our worlds. In doing this, we have always crafted our lives ourselves from within and in-between.
Now, they say migration is a problem. That we need restrictions, need to draw borders. The politics of an alleged defencelessness, the politics of division, is creeping into our daily lives: into our work, our families, our collectives.
At work, we are scared. Precarity and censorship have progressed so much that we’re afraid to lose our jobs. Our sense of security is threatened so much that it’s about to shatter.
But tell me, is this really security?
In our families, we become speechless in our recurring experiences. So, appa called me with a trembling voice. Recalling the pogroms in Colombo in 1977 and the island-wide ones in 1983, recalling the pogroms of the 90s in Germany, he asks me: are we there again?
But appa, wouldn’t it be possible that we develop a language that allows us to tell ourselves these stories in a way so that they start differently and end differently?
In our collectives, we secretly ask ourselves: Will you stand at my side, when it matters most? Will we spend our future together? Will you stay here?
But comrade, isn’t it precisely this, which constitutes the subject, the human existence: to struggle together for our history to turn?
If there is no less than a whole world to win, then our society of the moved, the movers, and the movement has to consider more than just the places in this world that are remaining for us as spaces to be lived in. After all, where are they supposed to be? Rather, we should be concerned with the world that we want in the spaces we are living in. And this world lies both behind and ahead of us.
In deep-felt solidarity,
விரைவில் சந்திப்போம்,
சௌம்யா
\\
TAMIL
அன்புத் தோழி
பெர்லின், பிற்பகல் 1.30.
ஈழத்தில் நீ, அங்கு மாலை 5.00 மணி
கருப்பு ஜூலை நடந்தேறி 40 ஆண்டுகள்.
500,000 மக்கள் வெளியேறுகின்றனர் தீவை விட்டு.
எமது நேரமண்டல வெளிகள் பெருகுகின்றன.
இந்நிலையில், டொரோண்டோவில், சின்ன யாழ்ப்பாணத்தில் சுசீ அன்ரி வீட்டில் நேரம் காலை 7.30 மணி.
லண்டன் ஒரு மணிநேரம் குறைவு .
இவ்வாறிருக்க லீலா விமானம் மாற வந்தடைந்துவிட்டாள் துபாயை!
அங்கு நள்ளிரவு 3.30 மணி.
அவள் பிராங்பேர்ட் நாடுகடத்தல் தடுப்புமுகாமில் 17 நாட்கள் உண்ணாவிரதப் போராட்டத்தில் இருந்தாள்.
அங்கிருந்து நாடு கடத்தப்படமுன்.
கடந்த மாதம், சித்திரை, புதுவருடத்துக்குரியது என்று அம்மா சொல்கிறார், இந்நிலையில்.
இன்னும் சில நாட்களில் மே 18, 2024. முள்ளிவாய்க்கால் இனப்படுகொலைகள் நடந்தேறி 15 வருடங்களாகிவிட்டது,
அது நேற்று நடந்தது போலுள்ளது
நாங்கள் குடியேறிகள்
காலமும் இடமும் பூகோளவியலும் எம் வரலாற்றோடு இணைந்துவரும் உணர்வு
அந்த உணர்வு சரித்திரமானது
எம்மோடு காற்றாகி வருவது.
பிரமாண்டமானது, ஆக்கம் தருவது அழகானது!
எனக்கு சிந்தனாசக்தி உள்ளவரை
என் மனம் ஈழத்தின் வன்னிக் காடுகளிலும்,
இலங்கையின் தலைநகரிலும்,
பிராங்போட் புகையிரதநிலைய அருகிலிருக்கும்
ஜப்னா ஸ்டோரையும்
லண்டன் ஐபிசி தமிழ் வானொலியையும்,
எனது தாத்தா பாட்டியை சந்தித்த சென்னை நகரையும்,
எம் உறவுகள் வாழும் ரொரண்டோவ் நகரையும் சுற்றி வந்துகொண்டேயிருக்கும்.
இவ்விடங்களுக்கு இடையிலுள்ள ஓர் இடத்தில்,
எமக்கான உலகை.
எம் வாழ்வை,
எம் உள்ளிருந்தும் கூட்டாகவும் செதுக்கிக் கொண்டோம்.
ஆனால் அவர்களோ குடியேறிகளால் தொந்தரவென்றனர்.
மட்டுப்படுத்தலும் எல்லைக் கட்டுப்படும் வேண்டும் என்றனர்
தற்பாதுகாப்பு இல்லையெனும் அரசியலும்
பிரித்தாளும் அரசியலும்
எம் அன்றாட வேலையில்
வீட்டில் கூட்டு வாழ்வில் ஊடுருவுகின்றன.
வேலை பறிபோகுமோ என்ற பயம் உண்டாகிறது.
இதுதான் உண்மையான பாதுகாப்பா சொல்.
வாயடைத்துப் போகின்றோம்,
எமது குடும்பங்களில் மீள் நிகழ்கின்ற அனுபவங்களால்.
அப்பா பதற்றக் குரலில் அழைத்தார் என்னை.
1977ல் கொழும்பில் அரங்கேற்றப்பட்ட இன வன்முறை,
1983இல் தீவு முழுவதும் கட்டவிழ்த்து விடப்பட்ட இன வன்முறை,
1990களில் ஜெர்மனியில் அரங்கேற்றப்பட்ட இன வன்முறைகள் ஆகியவற்றை நினைவுவூட்டி
நாம் மீண்டும் அக்காலத்துக்குப் போய்விட்டோமா?
என வினவுகிறார் என்னிடம்.
ஆனால் அப்பா, வேறுபட்ட தொடக்கம், முடிவுடன்
நாம் இக்கதைகளைக் கூற இடமளிக்கும் மொழியொன்றை உருவாக்குவது சாத்தியப்படாதா?
நீ என் அருகே இருப்பாயா?
முக்கியமான தருணத்தில்?
நாம் ஒன்றாய் கழிப்போமா எம் எதிர்காலத்தை?
நீ இங்கேயே இருக்க மாட்டாயா?
என எம் மக்கள் கூட்டத்துள்
எம்மை நாமே இரகசியமாகக் கேட்கின்றோம்.
ஆனால் தோழரே,
இதுவல்லவோ மனித வாழ்வின் இருப்பிற்கான ஆக்கக்கூறு.
நாம் கூட்டாகப் போராடுவது அல்லவா எம் வரலாற்றை மாற்றி எழுதுவதற்கான பாதை!
முழு உலகையும் வெல்வதற்கு இணையான வேறெதுவும் இல்லையென்றால்,
இயக்கப் படுவோரின் சமூகம், இயக்குவோர், மற்றும் இயக்கம் ஆகியன
இவ்வுலகில் நாம் வாழுவதற்கென எஞ்சியுள்ள
இடங்களையும் தாண்டி
ஏனையவற்றையும் கருத்திலெடுக்க வேண்டும்.
மொத்தத்தில், அவை எங்கே இருக்க வேண்டும் என்பதற்கு பதிலாக,
நாம் வாழும் இடங்களிலேயே
நாம் விரும்பும் உலகினை உருவாக்கல் பற்றிக் கவனம் செலுத்த வேண்டும்.
அவ்வுலகானது, எமது இறந்தகாலத்திற்கும் எதிர்காலத்திற்கும் இடையிலேயே உள்ளது.
ஆழ்ந்த ஒன்றிணைந்த உணர்வுடன்
விரைவில் சந்திப்போம்
சௌம்யா
\\
Übersetzt von
Tamil translation/தமிழில்: நடராசா சுசீந்திரன் (Nadarajah Suseendran), கௌரி மனோகரி மகேஸ்வரன் (Gowri Manohari Maheswaran), மகேஸ்வரன் கதிரவேற்பிள்ளை (Kathiravetpillai Maheswaran)
English translation: Wiese / مرج und Anke Lensch
- IMAGE CREDITS
Cover: Sowmya Maheswaran (2019) Courtesy of the author.
fig. 1: Sowmya Maheswaran (2023) Courtesy of the author.
